Ακόμα και ένα «νέο σχέδιο Μάρσαλ» για την Ελλάδα πρότεινε ο γγ της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), Τζον Μονκς, στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε μαζί με τους προέδρους της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ ενόψει του 12ου Συνεδρίου της ΣΕΣ που ξεκινάει τη Δευτέρα στην Αθήνα. Μακριά κι αλάργα από τα συμφέροντα των Ελλήνων εργαζομένων και υπερασπιζόμενος τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, ο Τζ. Μονκς τάχθηκε υπέρ της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους και της αποπληρωμής του σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Στη συνέντευξη Τύπου οι «εργατοπατέρες» έκλιναν σε όλες τις πτώσεις την «Κοινωνική Ευρώπη» που «χτυπιέται» από τη «νεοφιλελεύθερη προσέγγιση των πραγμάτων» και έκαναν λόγο για «κράτη που πρέπει να βγουν από την ασφυξία των αγορών». 

Σε ανακοίνωσή της η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ ανάμεσα σε άλλα σημειώνει με αφορμή το συνέδριο της ΣΕΣ (16 - 19 Μάη):

«Η ΣΕΣ δεν ήταν και δεν είναι συνδικαλιστική οργάνωση (τέτοια είναι μόνο στον τίτλο). Στην ουσία, πρόκειται για ένα εργαλείο του κεφαλαίου, το οποίο αξιοποιείται, προκειμένου να περάσει τις ιδεολογικές, τις πολιτικές και τις οικονομικές επεξεργασίες των πολυεθνικών στη συνείδηση της εργατικής τάξης. Ταυτόχρονα, στην αρμοδιότητά του, ο μηχανισμός αυτός έχει τον έλεγχο του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού που υπάρχει σε κάθε χώρα της ΕΕ. Αποτελεί μόνιμο εμπόδιο στη ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα των εργατών, στην ταξική γραμμή συσπείρωσης.

Η ΣΕΣ συστηματικά προβάλλει, στηρίζει, προωθεί, κάποιες φορές προλαβαίνει ακόμη, τις εκάστοτε κατευθύνσεις, που χαράζουν τα όργανα της ΕΕ για την απασχόληση, τις εργασιακές σχέσεις, το Ασφαλιστικό. Κατευθύνσεις, που στόχο έχουν την αφαίρεση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, την προώθηση της "ευελιξίας", της "ανταγωνιστικότητας" και του "εργασιακού μεσαίωνα". Στήριξε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη στρατηγική της Λισαβόνας.

"Η ΣΕΣ καλεί την ΕΕ να αλλάξει προσέγγιση και να δώσει μεγαλύτερη βοήθεια στα κράτη - μέλη". Αυτά αναφέρει σε ψήφισμά της η ΣΕΣ και απαιτεί να δοθούν δισεκατομμύρια ευρώ στο μεγάλο κεφάλαιο, διεκδικώντας για λογαριασμό της πλουτοκρατίας, για λογαριασμό των μονοπωλίων.

Ακόμα ζητάει "διατήρηση της αγοραστικής δύναμης των ημερομισθίων και μισθολογικές αυξήσεις με βάση την παραγωγικότητα"!

Η ΣΕΣ ακόμη προσπαθεί να μας πείσει πως δεν υπάρχουν τάξεις, η κεντρική λογική της ξεκινά και σταματά στον "κοινωνικό διάλογο".

Υποστηρίζει ότι εργάτες και βιομήχανοι είμαστε "κοινωνικοί εταίροι" και προτείνει εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι να πορευόμαστε αγκαλιασμένοι για να ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση. Στηρίζει την ουσία του "Συμφώνου του ευρώ" με σκοπό να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, να πληρώσουν την καπιταλιστική κρίση και τις συνέπειές της οι εργαζόμενοι.

Δεν είναι ακόμα τυχαίο ότι, από το 1973 που ιδρύθηκε μέχρι σήμερα, δεν έχει διοργανώσει ουσιαστικά ούτε μια απεργιακή κινητοποίηση.

Να θυμηθούμε ακόμα τη στάση της ΣΕΣ, που ήταν πάντα στο πλευρό της κάθε ευρωαμερικανικής ιμπεριαλιστικής επίθεσης, όπως πρόσφατα στη Λιβύη. Την υποκριτική στάση της στο πρόβλημα της Παλαιστίνης και των αραβικών λαών.

Για τους σκοπούς αυτούς έχει τη στήριξη και της Κομισιόν. Εχει τεράστιους οικονομικούς πόρους και διαθέτει στελέχη, μια ελίτ γραφειοκρατών (σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές), που είναι ταυτισμένοι με τις κεντρικές επιλογές των πολυεθνικών και των μονοπωλίων και που έκαναν περιουσίες από τον εκμαυλισμό των συνδικάτων. Κανείς δεν έχει αυταπάτες και δεν πιστεύει ότι επειδή θα φύγει ο βαρόνος γγ Τζον Μονκς (όπως έχει προαποφασισθεί) θα αλλάξει και ο προσανατολισμός της. Η "οργάνωση" αυτή αναδείχνεται σαν ένας από τους βασικούς αντιπάλους της εργατικής τάξης. Αυτή η κάστα των εργατοπατέρων, αυτά τα δεκανίκια των πολυεθνικών είναι ανεπιθύμητα στη χώρα μας!».

Το ΠΑΜΕ στη συνέχεια τονίζει:

«Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η ανάγκη σήμερα για πανευρωπαϊκό συντονισμό όλων των αγωνιστικών συνδικάτων και όλων των Ευρωπαίων εργαζομένων είναι βασική προτεραιότητα.

Σήμερα η διέξοδος για το συνδικαλιστικό κίνημα της Ευρώπης βρίσκεται στην ταξική γραμμή, που είναι ο δρόμος της ανυπακοής απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στο κεφάλαιο και στις πολιτικές δυνάμεις που τους εκπροσωπούν. Είναι η συσπείρωση, ο συντονισμός, η κοινή δράση μαζί με τις ταξικές δυνάμεις, τις δυνάμεις που συσπειρώνονται στην Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία.

Οι Ελληνες εργάτες, άνεργοι, μετανάστες, γυναίκες, νέοι και συνταξιούχοι εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους εργαζόμενους όλων των χωρών, που βγαίνουν στους δρόμους. Εκφράζουμε το διεθνισμό μας σε όλους τους Ευρωπαίους εργαζόμενους που ξεπερνούν - αφήνουν πίσω τους - τις συμβιβασμένες, γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και ανοίγουν νέους δρόμους, με νέα αγωνιστικά, τίμια συνδικάτα που οργανώνουν την αντεπίθεσή μας».