Σήμερα ο «Ρ» συζητά για τις εξελίξεις αυτές με τον Αλέκο Αρβανιτίδη, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και του Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΛΜΕ. Μέσα από τη συζήτηση αναδεικνύονται οι δραματικές συνέπειες αυτής της πολιτικής και οι τεράστιες ευθύνες της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας στην ΑΔΕΔΥ. Παράλληλα, τονίζεται ότι παρά τις άθλιες συνθήκες που βιώνουν οι εργαζόμενοι υπάρχει διέξοδος. Ο Αλ. Αρβανιτίδης μιλά για την ανάγκη να υπάρξει οργάνωση και συντονισμός της δράσης του συνόλου των εργαζομένων που θα εκφράζει την πάλη για τα ζητήματα της καθημερινότητας, αλλά και για τη δημιουργία των προϋποθέσεων συνολικής αντεπίθεσης του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

-- Με βάση τις αποφάσεις και τα σχέδια ΕΕ - κυβέρνησης (π.χ. «ενιαίο μισθολόγιο») πώς διαμορφώνεται το εργασιακό περιβάλλον για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο;

-- Το εργασιακό περιβάλλον που διαμορφώνεται σήμερα, συνδέεται άμεσα με την καπιταλιστική κρίση και τη διαχείρισή της. Με πρόσχημα την κρίση και στο όνομά της ανατρέπουν εκ θεμελίων όλο το φάσμα των εργασιακών δικαιωμάτων, με προφανή στόχο να συμπιέσουν την τιμή της εργατικής δύναμης, να φορτώσουν την κρίση στους εργαζόμενους. Ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και ο προϋπολογισμός του 2011. Ληστεύουν το λαϊκό εισόδημα, την εργατική και λαϊκή οικογένεια. Στην κυριολεξία σφίγγουν καθημερινά τη θηλιά στο λαιμό των εργαζομένων.

Πάρτε για παράδειγμα τις εξελίξεις στο Δημόσιο, τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και τις ΔΕΚΟ. Οι ίδιοι ομολογούν ότι είμαστε το λιγότερο μπροστά σε 10.000 απολύσεις. Προωθούνται περικοπές στους μισθούς κατά 40%. Προωθείται η κατάργηση των επιδομάτων ή τουλάχιστον ενός σημαντικού μέρους των επιδομάτων. Κλείνουν νοσοκομεία. Εδώ κοντεύει να κλείσει το Αρεταίειο, το Αιγινήτειο. Χτες είπαν ότι οι ίδιοι οι γονείς πρέπει να καλύψουν τις μετακινήσεις των μαθητών, διαφορετικά θα κλείσουν τα Αθλητικά Σχολεία. Συνδέουν το μισθό με την παραγωγικότητα, ανατρέπονται εργασιακές σχέσεις, εμπορευματοποιούνται η Υγεία και η Παιδεία.

Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο μόνο με το Πρόγραμμα Σταθερότητας και το Μνημόνιο έχουν ήδη χάσει πάνω από δύο μισθούς. Αυτό, λοιπόν, είναι το εργασιακό περιβάλλον, το οποίο διαμορφώνεται σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης.

Επιπλέον, με το νέο μισθολόγιο λογαριάζουν να κόψουν πάνω από 2,5 δισ. ευρώ από τους μισθούς των εργαζομένων. Αυτό το εργασιακό περιβάλλον επιφυλάσσει ο καπιταλισμός στα λαϊκά στρώματα, είτε είναι στη φάση της κρίσης, είτε είναι στη φάση της ανόδου. Και το λέμε αυτό γιατί τα ίδια αντιλαϊκά μέτρα παίρνονται και σε χώρες χωρίς μνημόνιο και χωρίς τρόικα. Για παράδειγμα, στη Γαλλία και την Ιρλανδία, η οποία μέχρι χτες προβαλλόταν και ως το αναπτυξιακό πρότυπο των καπιταλιστών.

Γι' αυτό λέμε ότι τα μέτρα αυτά ήρθαν για να μείνουν και θα μείνουν και όταν ξεπεραστεί η κρίση. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι προσπαθεί να μειώσει, να νοικοκυρέψει το σπάταλο δημόσιο τομέα. Να κάνει λιγότερο κράτος. Η σπάταλη χρεώνεται στους διαχειριστές του αστικού κράτους και όχι στους εργαζόμενους. Δείτε μια πτυχή του ζητήματος: Η έννοια του λιγότερου κράτους κινείται στη λογική «φεύγουν πέντε έρχεται ένας», απολύσεις κλπ. Ωστόσο, η υπόθεση αυτή έχει και την υποκριτική της πλευρά. Η πρόσφατη απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων έδωσε 750 χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους. Την ίδια στιγμή που μιλούν για λιγότερο κράτος, την ίδια στιγμή αυξάνουν κατακόρυφα τους κρατικούς υπάλληλους στα Σώματα Ασφαλείας και στους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Βλέπετε, λοιπόν, ότι έχουμε περισσότερους κρατικούς υπάλληλους και «περισσότερο κράτος», αρκεί που θωρακίζουν το σύστημα.

Είναι παραμύθι ότι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τα ρετιρέ. Ρετιρέ είναι η άρχουσα τάξη, τα παράσιτα και οι κηφήνες. Ενας δημόσιος υπάλληλος έχει κατά μέσο όρο ένα μισθό 1.200-1.300 ευρώ. Με αυτά τα λεφτά «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει». Το κοινωνικό στρώμα της εργατικής αριστοκρατίας είναι «τα δικά τους παιδιά». Δεν είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι βολεμένοι. Τα μέτρα, λοιπόν, δεν είναι για τη σωτηρία της χώρας, είναι για τη σωτηρία της ψυχής τους, για τη σωτηρία των δανειστών μας και της κερδοφορίας τους. Είναι θυσίες χωρίς αντίκρισμα. Γι' αυτό χαράζουμε ως βασική κεντρική γραμμή «καμία θυσία για την πλουτοκρατία. Να πτωχεύσει η πλουτοκρατία, όχι ο λαός».

-- Ποια είναι η στάση και δράση της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ;

-- Από πολιτική και ταξική άποψη είναι στάση προδοτική. Στηρίζουν τη στρατηγική των αναδιαρθρώσεων, τη στρατηγική της πλουτοκρατίας. Στις μέχρι τώρα κινητοποιήσεις βασικό τους σύνθημα ήταν «η κοινωνία πάνω από τις αγορές, όχι οι αγορές πάνω από την κοινωνία». Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι έχουμε συνδικαλιστικές ηγεσίες που είναι με τις αγορές. Δηλαδή με τη μήτρα του κακού, με τη μήτρα που ενταφιάζει εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Εν ολίγοις ένας κλασικός ρεφορμισμός στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Οταν είχαν δημοσιευθεί τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο, η ΑΔΕΔΥ είχε ζητήσει «μέτρα μικρότερης έντασης». Αντιλαϊκά μέτρα λοιπόν, αλλά μικρότερης έντασης.

Οι εργαζόμενοι μπορούν να καταλάβουν πάρα πολύ καλά ότι τέτοιου είδους συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι επικίνδυνες για τα συμφέροντά τους. Είναι βαρίδι. Είναι μέρος του προβλήματος. Οσο πιο γρήγορα απαλλαγούν από αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες της εργατικής αριστοκρατίας, τόσο καλύτερα για αυτούς. Γίνεται φανερό και από αυτή σκοπιά ότι η ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και στο Δημόσιο Τομέα είναι αδήριτη ανάγκη, αποκτά επείγοντα χαρακτήρα.

Εχουμε μπροστά μας το συνέδριο της ΑΔΕΔΥ. Τίποτα θετικό δεν μπορούν να περιμένουν οι εργαζόμενοι από αυτό το συνέδριο. Οι συσχετισμοί του, καταρχήν, έχουν διαμορφωθεί πριν από δύο και τρία χρόνια, δεν αντανακλούν τους σημερινούς συσχετισμούς, τη σημερινή δυναμική, τις διεργασίες που συντελούνται σήμερα στη συνείδηση των εργαζομένων. Παρ' όλα αυτά οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ θα δώσουν τη μάχη και μέσα στο συνέδριο. Θα επιδιώξουν να το μετατρέψουν σε βήμα σύγκρουσης, σε βήμα καταδίκης της αντιλαϊκής πολιτικής και των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών.

-- Πώς μπορούν να αντιδράσουν οι εργαζόμενοι στην επίθεση που δέχονται;

-- Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε την οργάνωση της πάλης στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες τύπου ΑΔΕΔΥ - ΓΣΕΕ. Και αυτό ισχύει πολύ περισσότερο τώρα που βρισκόμαστε σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, η οποία θα βαθύνει και θα αγκαλιάσει και όλες τις χώρες της ΕΕ. Επομένως, ένας λόγος παραπάνω να πάρουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την υπόθεση στα χέρια τους. Πολύ απλά δεν μπορούμε να αφήσουμε «το λύκο να φυλάει τα πρόβατα». Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες τύπου ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, και όταν ακόμα κηρύσσουν απεργία, είναι επικίνδυνες. Παλεύουν όχι για την επιτυχία, αλλά για την αποτυχία της απεργίας. Γι' αυτό λέμε ότι είναι επικίνδυνοι, για αυτό λέμε οι εργαζόμενοι να πάρουν την οργάνωση της πάλης στα χέρια τους, με όρους συλλογικούς, με όρους μαζικής δράσης, με όρους κινήματος. Να οργανώσουν την πάλη από τα κάτω στους τόπους δουλειάς, στους τόπους κατοικίας με γενικές συνελεύσεις, με συσκέψεις, με αναβαθμισμένη τη δουλειά και τη δράση μας στα πρωτοβάθμια σωματεία, με συντονιστικά, με επιτροπές αγώνα και πάνω απ' όλα σε συστράτευση με το ΠΑΜΕ, με τα ταξικά συνδικάτα.

Οταν λέμε οργάνωση της πάλης, το πρώτο πράγμα που εννοούμε είναι η μαζική ένταξη όλων των εργαζομένων, αν είναι δυνατόν στο 100%, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στο πρωτοβάθμιο σωματείο, στο ταξικό συνδικάτο.

Το ξαναλέμε: Η κρίση θα βαθύνει, οι εργασιακές σχέσεις θα αλλάξουν άρδην. Ηδη δημιουργούνται νέες εργασιακές σχέσεις. Υπάρχει ανάγκη το συνδικαλιστικό κίνημα να απαντήσει έγκαιρα σε αυτές τις εξελίξεις και στο επίπεδο της δομής του. Μια δομή που θα διευκολύνει την ενότητα της εργατικής τάξης, μια δομή που θα παίρνει υπόψη της τη σύνδεση της οικονομίας με τις εργασιακές σχέσεις, γιατί οι αλλαγές στην οικονομία προωθούν αλλαγές και στο επίπεδο των εργασιακών σχέσεων. Στη βάση αυτή απαιτείται οργάνωση των εργαζομένων στο επίπεδο του νομού, σε κλαδικά συνδικάτα που θα συσπειρώνουν, θα ενώνουν όλους τους εργαζόμενους ανεξαρτήτως σχέσης εργασίας.

Μια τέτοια προοπτική είναι εξαιρετικά ευοίωνη δεδομένου ότι είμαστε σε συνθήκες όπου δυναμώνει το ρεύμα αγανάκτησης και δυσαρέσκειας, έχουμε θετικές διεργασίες στη συνείδηση των εργαζομένων, απαξιώνονται καθημερινά οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, ισχυροποιείται το ταξικό ρεύμα.

-- Τι στόχους βάζει το ΠΑΜΕ για να αναδειχθεί η σημασία και να δυναμώσει ο ταξικός συντονισμός;

-- Οπως ενιαία είναι η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, ενιαία πρέπει να είναι και η αντεπίθεση των εργαζομένων. Αυτό πρέπει αντικειμενικά να αντιστοιχηθεί. Ενιαία αντεπίθεση, λοιπόν, απ' όλους τους εργαζομένους του Δημοσίου και όχι μόνο. Δημόσιος και Ιδιωτικός Τομέας μαζί, όλη η εργατική τάξη στη βάση της ταξικής ενότητας. Και παραπέρα στη βάση της κοινωνικής συμμαχίας. Εργάτες, φτωχοί, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, νέοι, γυναίκες όλοι μαζί με ενιαίο περιεχόμενο πάλης, με συντονισμό για να μην περάσει η αντιλαϊκή πολιτική, για την κατάργηση του βάρβαρου Μνημονίου, για την απαλλαγή από το ζυγό της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα υπηρετεί το λαό και όχι τα μονοπώλια, για την κοινωνία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Κάναμε βήματα σε αυτή την κατεύθυνση. Ο συντονισμός ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΠΑΣΕΒΕ, ΜΑΣ, ΟΓΕ, το κοινό πλαίσιο δράσης είναι ένα ιστορικό βήμα. Βεβαίως πρέπει να δώσουμε συνέχεια, και σε αυτήν την πορεία θα κριθούμε. Για παράδειγμα, δρομολογεί η κυβέρνηση νέες αυξήσεις 25% στα εισιτήρια, 40% στο ρεύμα, ιδιωτικοποιούνται μια σειρά από τομείς του Δημοσίου. Αυτά τα μέτρα δεν πλήττουν μόνο τους δημόσιους υπάλληλους, πλήττουν όλους. Αρα όλοι μαζί πρέπει να αντισταθούν σε αυτή την πολιτική.

Εμείς, λοιπόν, όταν μιλάμε για συντονισμό, δίνουμε σε αυτόν και ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο. Συντονισμός, στόχοι και αιτήματα που θα σηματοδοτούν την πάλη του λαϊκού κινήματος, ώστε την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία, αυτοί που ευθύνονται και όχι οι εργαζόμενοι. Δηλαδή, αιτήματα και στόχοι πάλης για μόνιμη και σταθερή δουλειά, υγεία, μόρφωση για όλους, αυξήσεις στους μισθούς, μέτρα προστασίας των ανέργων, κλπ.

Να το πούμε κι αλλιώς: Η οργάνωση και ο συντονισμός της πάλης θα πρέπει να εκφράζονται όχι μόνο στα ζητήματα της καθημερινότητας, για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, αλλά και στη δημιουργία προϋποθέσεων συνολικής αντεπίθεσης του εργατικού - λαϊκού κινήματος, με στόχο να αλλάξει χέρια η εξουσία.

Είναι φανερό ότι ζούμε σε μια ιστορική εποχή, η οποία μας φορτώνει ένα ξεχωριστό καθήκον, ένα καθήκον που είναι μονόδρομος. Αυτό της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος, της οικοδόμησης και οργάνωσης μιας νέας κοινωνίας. Η κρίση θα βαθύνει και ως εκ τούτου η ρήξη με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό είναι αναπόφευκτη. Σε αυτήν την κατεύθυνση έχουμε υποχρέωση να προετοιμάζουμε το εργατικό κίνημα, να συγκεντρώνουμε δυνάμεις για την τελική αναμέτρηση. Και εδώ οφείλουμε να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό, να κάνουμε ό,τι μπορούμε. Και μπορούμε!