Η «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών είναι παλιό σχέδιο. Ακούγεται πολύ θετικά η έννοια της «αξιολόγησης» στα αφτιά κάθε καλοπροαίρετου ανθρώπου, πόσο μάλλον όταν έχει μια εμπειρία από τα τεράστια προβλήματα και τις ελλείψεις στην εκπαίδευση και εύκολα διολισθαίνει στην αυταπάτη ότι με την «αξιολόγηση» μπορεί κάποια από αυτά έστω να λυθούν. Εδώ είναι η παγίδα! Η αξιολόγηση δε θα γίνει για να λυθούν προβλήματα, αλλά για να προσαρμοστούν τα σχολεία -πιο γρήγορα και αποτελεσματικά- σε ένα νέο μοντέλο λειτουργίας, που και τη μόρφωση συνολικά θα υποβαθμίσει, και την τσέπη των γονιών θα αδειάζει με μεγαλύτερους ρυθμούς, ενώ θα σμπαραλιάσει και τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών.

Λέει χαρακτηριστικά το πόρισμα της «ομάδας εργασίας» για την «αξιολόγηση» που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Παιδείας: Το κάθε σχολείο στην αρχή της χρονιάς θα βάζει στόχους και με βάση αυτούς θα αξιολογείται. Δηλαδή, εκ των προτέρων και πριν ακόμα γίνει η αξιολόγηση θα υπάρχει κατηγοριοποίηση των σχολείων. Για παράδειγμα, ένα σχολείο που εκτιμά ότι έχει πολλούς λεγόμενους «αδύναμους» μαθητές είναι λογικό (με βάση την κυρίαρχη λογική που επικρατεί) να βάλει χαμηλούς στόχους, να δηλώσει δηλαδή, ότι θα διδάξει στα παιδιά το μίνιμουμ γνώσεων και δεξιοτήτων που απαιτείται, έτσι ώστε να να αξιολογηθεί θετικά στο τέλος ότι... έπιασε τους στόχους του. Ετσι, με ένα παράδειγμα, μπορούμε να πούμε ότι θα έχουμε σχολεία που στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού π.χ. τα παιδιά θα μαθαίνουν πολλαπλασιασμό και άλλα σχολεία που στις ίδιες τάξεις θα μαθαίνουν να μετράνε μέχρι το 100. Ομως όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως έχουν τις ίδιες ανάγκες για ολοκληρωμένη βασική μόρφωση. Δε διαφοροποιείται αυτή η ανάγκη για το παιδάκι που πάει στο 5ο Δημοτικό και για το παιδάκι που πάει στο 10ο...

Πάνω σε αυτά θα έρθει να προστεθεί και η ανέχεια των σχολείων. Μέσω και της αξιολόγησης, το κράτος όλο και περισσότερο θα αποποιείται την ευθύνη του να εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία όλων ανεξαιρέτως των σχολείων. Ηδη για τα στελέχη της εκπαίδευσης (μαζί τους και για τους διευθυντές των σχολείων) τα κριτήρια που έχουν μπει αφορούν και το πόσο καλοί «μάνατζερ» είναι. Γιατί θα πρέπει να βρίσκουν διαχειριστικές λύσεις για να μπορέσουν τα σχολεία να λειτουργήσουν. Λύσεις για τη χρηματοδότηση που δε φτάνει, λύσεις για τους εκπαιδευτικούς που θα λείπουν (ήδη για φέτος, οι Διευθύνσεις Εκπαίδευσης έχουν ομολογήσει ότι θα καλυφθεί μόνο το 5% από τα κενά εκπαιδευτικών που υπάρχουν).

Κι ακόμα χειρότερα θα είναι τα πράγματα για τους εκπαιδευτικούς. Στο πόρισμα λέγεται ότι θα κρίνονται ακόμα και για τις διαπροσωπικές τους σχέσεις και προσδοκίες! Θα κρίνονται για τις «τυπικές υπαλληλικές τους υποχρεώσεις», αλλά και για την «επιστημονική και επαγγελματική τους ανάπτυξη», θεωρώντας δεδομένο ότι είναι ευθύνη του ίδιου του εκπαιδευτικού να πληρώσει σε διάφορα προγράμματα για να ανανεώσει τις γνώσεις του, αντί να έχει το κράτος οργανωμένη περιοδική επιμόρφωση για όλους τους εκπαιδευτικούς. Είναι δεδομένο ότι η κυβέρνηση θέλει να μειώσει τους δημόσιους υπαλλήλους και οι εκπαιδευτικοί δύσκολα θα γλιτώσουν. Η διαδικασία της «αξιολόγησης» στο δημόσιο θα είναι ένα ξεκαθάρισμα και ειδικά στην εκπαίδευση αυτό συνδέεται με την κατηγοριοποίηση εκπαιδευτικών, με πολλαπλών ταχυτήτων ελαστικά εργαζόμενους εκπαιδευτικούς, σε διαρκή ομηρία.