Δηλώνουμε το παρόν μας, απέχοντας από οποιαδήποτε διαδικασία αξιολόγησης του Νόμου Κεραμέως.

Στην ταινία του  εξαιρετικού Άγγλου σκηνοθέτη Κεν Λόουτς «Δυστυχώς απουσιάζατε...», ο άνεργος οικογενειάρχης Ρίκι, που μέχρι τώρα έχει δουλέψει πολύ σκληρά στην οικοδομή ,που αρνείται να μπει στο ταμείο ανεργίας γιατί το θεωρεί αναξιοπρεπές και διεκδικεί κάτι καλύτερο για τη ζωή τη δική του και της οικογένειάς του, ακούει τον εκπρόσωπο της εταιρείας μεταφορών όπου έχει πάει για να ζητήσει δουλειά, να του προτείνει το μοντέλο του freelancer (του αυτοαπασχολούμενου δηλαδή, του ελεύθερου επαγγελματία) λέγοντάς του τα εξής:

«Nα ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα Ρίκι. Εδώ δεν προσλαμβάνεσαι, συμμετέχεις. Μας αρέσει να λέμε συμμετοχή. Δεν δουλεύεις για εμάς, δουλεύεις μαζί μας. Δεν οδηγείς για εμάς , εκτελείς υπηρεσίες. Δεν υπάρχουν συμβόλαια εργασίας. Ούτε στόχοι επίτευξης. Δεν υπάρχουν μισθοί αλλά χρεώσεις. Δεν χτυπάμε κάρτα. Είσαι διαθέσιμος. Αν υπογράψεις μαζί μας γίνεσαι οδηγός του franchise.Κυρίως του δικού σου πεπρωμένου Ρίκι. Ξεχωρίζουν οι χαμένοι από τους μαχητές. Είσαι έτοιμος για αυτό;. Έχεις την επιλογή να νοικιάσεις βαν από την εταιρεία ή να αγοράσεις δικό σου. Όλα εδώ γύρω είναι δική σου επιλογή. Αν δέχεσαι ενημέρωσέ με».

Και ο Ρίκι δέχεται. Ακριβώς επειδή δεν έχει επιλογές και αναγκάζεται να πιστέψει στην απάτη. Και το καλύτερο που ευελπιστούσε για αυτόν και την οικογένεια του αποβαίνει μοιραία καταστροφικό για όλους αφού αναγκάζεται να δουλεύει σχεδόν 24 ώρες το εικσιτετράωρο σε μια άκρως ανταγωνιστική δουλεια προκειμένου να εξασφαλίσει τα απαραίτητα της διαβίωσής του ίδιου και της οικογένειάς του.Η καταστροφή βέβαια αυτή δεν επηρεάζει καθόλου την εταιρεία που μπορεί πολύ εύκολα και γρήγορα να βρει άλλον «συνεργάτη» - αντικαταστάτη.

Είναι πολλοί οι λόγοι που οδηγούν τον Ρίκι να πιστέψει στην απάτη που καλύπτεται πίσω από τις λέξεις –φράσεις «συνεργασία», «μαζί», «επιλογή», «μαχητής», «κύριος του δικού σου πεπρωμένου».

Ο βασικός όμως λόγος που ο Ρίκι δέχεται, είναι η απουσία. Απουσιάζει το σωματείο του και απουσιάζει και εκείνος από αυτό.

Το Συνδικάτο όμως Επισιτισμού, Τουρισμού Ξενοδοχείων & Συναφών Επαγγελμάτων Νομού Αττικής δεν ήταν απόν. Ήταν εκεί να προστατέψει τους εργαζομένους του και να αποκαταστήσει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τον εργασιακό μεσαίωνα που η εταιρεία e-fοod με το τελεσίγραφό της προς τους 115 εργαζόμενους ήθελε να καλύψει χρησιμοποιώντας λέξεις που εύκολα ξεγελούν γιατί αγγίζουν ευαίσθητες ανθρώπινες χορδές που έχουν να κάνουν με την αυτοαντίληψη αλλά και τις προσωπικές ανάγκες και τις ευθύνες του κάθε εργαζόμενου απέναντι στον εαυτό του και τα μέλη της οικογένειάς του. Το συνδικάτο ήταν εκεί να ξεκαθαρίσει τους όρους και να υπερασπιστεί αυτό που μόνος του ο εργαζόμενος δεν μπορεί. Με μια απλή δήλωση: «.. Ως εργαζόμενοι δηλώνουμε απερίφραστα πως η εργασιακή σχέση του freelancer, βαφτίζει τον μισθωτό "αυτοαπασχολούμενο", "ελεύθερο επαγγελματία" και "συνεργάτη" για να υποκρύψει την εξαρτημένη εργασία. Όπου συνεργάτης εννοείται, η εφαρμογή του νέου νόμου της κυβέρνησης που διευρύνει τη γκρίζα ζώνη του freelance, προβλέπει 6μηνη σύμβαση ορισμένου χρόνου και απαλλάσσει την εταιρεία από ασφαλιστικές εισφορές, δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα.

Κανένας συνάδελφος διανομέας δε πρέπει να δεχτεί να του επιβάλλει η εταιρεία το "συνεργατικό" μοντέλο. Αυτό το μοντέλο δεν εφαρμόζεται από την εταιρεία για να επωφεληθούν οι διανομείς. Αλλά για να απαλλαγεί η ίδια από τις υποχρεώσεις της απέναντι σε αυτούς».

Και οι εργαζόμενοι με τη στήριξη του Σωματείου τους και τη μαζική τους αντίδραση πέτυχαν την πρώτη τους νίκη.

Τα όσα διαδραματίζονται αυτή τη στιγμή στην εκπαίδευση διόλου αποκομμένα  δεν είναι φυσικά, από το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι.Εκεί έξω ο εργασιακός μεσαίωνας καλά κρατεί. Εκπαιδευτικοί απειλούνται με πειθαρχικές διώξεις αν δεν συμμορφωθούν προς τις υποδείξεις και τα μεγαλεπήβολα σχέδια της κυβέρνησης για «αναβαθμισμένο» σχολείο και «ενδυναμωμένους» εκπαιδευτικούς που θα αναλώνουν όλη τους τη δραστηριότητα όχι στην ουσία της εκπαίδευσης αλλά στο γραφειοκρατικό της φαίνεσθαι, που θα καταστρατηγείται το ωράριό τους και θα έχουν ως αντάλλαγμα την εύνοια των προϊσταμένων τους. Κρύβουν πίσω από τις λέξεις  ενδυνάμωση, αναβάθμιση, δεξιότητες την απάτη και προς τους εκπαιδευτικούς αλλά κυρίως προς τους μαθητές.Κρύβουν τον πραγματικό σκοπό τους που είναι η δημιουργία άκρως ανταγωνιστικών σχολείων που μοιραία θα οδηγήσει και στην κατηγοριοποίηση αυτών. Τάζουν μόρια για όσους δουλεύουν παραπάνω και παρακολουθούν σεμινάρια. Πότε όμως οι εκπαιδευτικοί που γνωρίζουμε πολύ καλυτερα τις ανάγκες των μαθητών μας,δουλέψαμε παραπάνω εξαιτίας τέτοιων εξωτερικών κινήτρων; Πότε σκύψαμε πάνω από τους μαθητές μας, ξενυχτήσαμε  προετοιμάζοντας τη διδασκαλία και το υλικό μας για την επόμενη μέρα, πότε παρακολουθήσαμε σεμινάρια ( που αφορούν στην ψυχική υγεία το περιβάλλον τον πολιτισμό) αφιερώνοντας τον λιγοστό μας χρόνο σε αυτά, έχοντας ως κίνητρο την εύνοια των  προϊσταμένων μας ή την επιπλέον μοριοδότησή μας;

Ένα και μοναδικό ήταν το κίνητρο μας. Η ανάγκη μας να είμαστε όσο το δυνατό, πιο συνεπείς και αποτελεσματικοί απέναντι στα παιδιά. Και ένας και μοναδικός ο αξιολογητής. Ο πιο αυστηρός!Τα μάτια των παιδιών μας!

Αυτή τη στιγμή, επιχειρείται διάλυση των σωματείων και κατάργηση της απεργίας. Επιχειρείται διάσπαση των εργαζομένων σε αυτούς που "μάχονται και κόπτονται" για το καλό της εκπαίδευσης και οραματίζονται το νέο σχολείο και σε αυτούς που "δεν έχουν όραμα που αδρανούν που δεν συντάσσονται με την πρόοδο και την εξέλιξη".

Αποδεικνύεται όμως περίτρανα και από το πλήθος των διαδηλώσεων που λαμβάνουν χώρα τον τελευταίο καιρό, παρά την απαγόρευσή τους, από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, των φοιτητών , των εκπαιδευτικών ότι ο μόνος τρόπος διεκδίκησης είναι η στήριξη των συλλόγων, των σωματείων και η μαζική συμμετοχή σε αυτούς τους φορείς και στις κινητοποιήσεις που εξαγγέλλουν. Την προηγούμενη εβδομάδα οι εργαζόμενοι της e-food, μας υπενθύμισαν  ότι ο μόνος τρόπος να καλυτερεύουν  τις ζωές τους οι εργαζόμενοι είναι στηρίζοντας τις αποφάσεις του σωματείου τους και  εκφράζοντας σύσσωμα και μαζικά την αντίδρασή τους στην εργοδοσία και το κράτος. Ένα κράτος που αδιαφορεί. 

Σε κάθε αγώνα, σε κάθε διεκδίκηση υπάρχουν θυσίες, υπάρχουν ρίσκα. Ιστορικά, καμία μάχη δεν δόθηκε εκ του ασφαλούς. Όμως είναι αποδεδειγμένο ότι το ρίσκο είναι αντιστρόφως ανάλογο της μαζικότητας. Όσο μεγαλύτερη αυτή τόσο μικρότερο και το ρίσκο.

Στηρίζουμε λοιπόν τις αποφάσεις του συλλόγου μας γιατί εμείς είμαστε ο σύλλογος και συμμετέχουμε μαζικά σε όλες τις κινητοποιήσεις που εξαγέλονται.

Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Μονόδρομος είναι και οφείλουμε όλοι να βαδίσουμε σε αυτόν τον δρόμο , για να μην βρεθούμε  υπόλογοι απέναντι στις νέες γενιές αλλά και στους ίδιους μας τους εαυτούς και τους πούμε κάποτε, ότι από αυτόν τον δρόμο "δυστυχώς απουσιάζαμε..."

Καλλίτσα Βλάχου, εκπαιδευτικός Α/θμιας Εκπαίδευσης.